Froidebise(B)Burning Plague(B)Marc Lelangue Blues Band (B)Fred & The Healers(B)The Blues-O-Matics(B) Michael De Jong(USA)Dana Gillespie(GB) The Paladins(USA)Paul Lamb & The King Snakes(GB)Robben Ford Band (USA) Wilson Pickett(USA)The Boyd Small Band(NL/USA) Carey Bell & band(USA)Olu Dara(USA)Kenny Neal(USA) Popa Chubby(USA)Eric Sardinas(USA)Jimmie Vaughan & The Tilt A Whirl Band(USA)

Deze editie staat nog levendig in mijn geheugen gegrift vanwege de fiere deelname van onze eigenste The Blues-O-Matics. Zo fier als een gieter, beklommen ze op zaterdagnamiddag het vroeger te hoog geachte podium en zetten een overtuigende set neer. En wij waren al niet minder in onze opperste nopjes, want hoewel onze bijdrage aan deze zegepraal zich beperkte tot een voetbalclub-achtige support, was het een beetje alsof we zelf op het heilige der heilige stonden daarboven.

BRBF PEER 2009
website

JULI 17/20 - PEER

comments: mail

Een iets of wat mindere editie. Roland met El Fish stonden als top of the bill op vrijdag, voorafgegaan door de Fred Klee Band. Blues Lee opende op zaterdag en Ana Popovic begon de blueshartjes sneller te doen kloppen, eerder met haar frisse en jonge verschijning dan met haar muzikale prestaties in die prille dagen.

Ondanks de vele dreigende ‘forecasts’ van onze Belgische weerspecialisten en deskundigen, die nochtans op de modernste hoogtechnologische snufjes kunnen rekenen om hun voorspellingen te staven, is het in Peer kurkdroog gebleven. Die enkele plensbui tussen zeven en negen ’s ochtends nemen we nu even niet in aanmerking, want vóór onze aankomst en dus buiten scoop. Boer Puller van achter ons had het dus weer bij het rechte eind als hij zei: “…tsal ne gielen dag draaige, mo tsal ni reigere.”
We waren te vroeg in Peer. ’s Vrijdags oem drie uur in de namiddag is er zelfs horeca-gewijze nog niets te beleven in de stad. Alsof de restauranthouders en cafébazen nog een laatste rustnamiddag inlassen net vóór de grote bevolkingsexplosie.

Het terrein was pas toegankelijk vanaf 18.30 h, vanwege PeerPopulair, een nieuw initiatief van de Peerse cultuurdienst die onderkomen had gevonden onder de festivaltent en onder het motto : ze staat er nu toch, kunnen we ze net zo goed optimaal benutten. Mijn vroegere buurvrouw en haar echtgenote kwamen de boel opvrolijken. Nicole en Hugo Sigal doen het nog steeds goed voor een koppel dat al enige tijd met pensioen is. Ze zijn niet in het gekende zwarte gat van verveling gevallen. En Peter Koelewijn was ook nog eens van zijn dak gekomen om de aanwezige rolstoelracers een hart onder de riem te steken.

Om zevenen stonden de ingangssluizen wijd open, en was de eerste soundcheck al volop bezig. Het feest kon beginnen.

MOONSHINE REUNION (B)
website
my space

Het conglomeraat rond Clark Kenis dat de naam Moonshine Reunion draagt en waarvan het enige vaste lid hijzelf is, mocht het ceremonielint doorknippen.

De Portugese pedalsteel-speler Jorge (van 49 Special) was van de partij en Joris op drums. De gecaste gitarist liet het afweten en “Bluezilla” Stef nam de gitaarpartijen voor zijn rekening. Dat resulteerde in een vettig bluesy sausje over de naar rockabilly neigende ‘american music’ van Clark. Een niet onaardige mix van een stel gedegen muzikanten die in alle omstandigheden en met gedreven handigheid elk mogelijks tegenspoedje weten te omzeilen.

Hardcore rockers vonden het misschien een spijtige zaak, maar die waren dan duidelijk in de minderheid. Voor diegenen die graag de verschillende rootsstijlen in mekaar zien overvloeien, was dit een feestje.

Clark kan putten uit heel wat eigen werk, wat hij ook doet. Maar ook zijn bewerkingen van songmateriaal van illustere collega’s mogen er zijn. Zo blijft “The Last Time” van de Stones nog een eindje nazinderen in mijn hoofd.
Een mooie opener. Spijtig dat de tent nog maar matig was bevolkt. Buiten waren nog steeds lange rijen aan het drummen om binnen te komen.

DEDE PRIEST (US)
website
my space
CD review

Ondanks het feit dat Dede onze contrijen zowat heeft platgewalst de laatste paar jaren, blijft ze toch steeds op één of andere manier boeien, al was het maar om de steeds wisselende backing band. Vandaag is dat één van de twee frontmannen van The Shiner Twins, Richard van Bergen, en hun drummer Jody van Ooijen. Verder is vaste waarde en bassist Roelof Klein van de partij, alsmede zijn collega back bone Govert van der Kolm op toetsen.

Dede kan haar publiek, ondanks haar eerder beperkt zangbereik, toch behoorlijk in de ban houden door haar lieftallige volle gewicht in de schaal te leggen. En eigenlijk denk ik, alles op de keper beschouwd, dat ze veel meer uit haar mars zou kunnen halen als ze eindelijk eens een eigen band zou hebben, zodat ze haar eigen talent kan verder ontwikkelen in plaats van het gekende materiaal steeds opnieuw te moeten rehearsen met telkens wisselende bands. Hoe degelijk die ook zijn, het blijft veredeld jamwerk.

MIKE SANCHEZ (UK)
website
my space
CD review

Eindelijk krijgen we weer eens een goeie stevige Sanchez te zien. Of dat alles met de band te maken heeft, durf ik hier niet met zoveel woorden te bevestigen. Alleszins is het zeker dat het op zijn minst heeft geholpen. Mike komt als een echte rasperformer vanachter zijn piano opborrelen en laat daarbij zijn bekende nichterige aanstellerij achterwege. Gelukkig, want daar hadden we zo ongeveer onze bekomsten van.

Onze eigenste Seatsniffers met volledige blazerssectie maar met Marc T in de plaats van Walter Broes, zijn de ruggegraat van het spektakel. Eén en ander levert ons prachtige versies van monumenten van songs die hiermee alle eer worden aangedaan : “Kiddeo, Down the Road Apiece, Nobody…”

Mike is een meester in het ter plaatse samenstellen van grandioze medleys, en hij heeft hier vandaag een prachtexemplaar voor ons in petto. En wie kan hem hierin beter van handkracht zijn dan onze eigenste Marc T ? Juist. Als een storm woedt de medley door de ondertussen volgelopen tent. Een bulderend “Oh Well” zit verweven in de Didley-jungle ritmes, it fit’s wonderwell. Piet De Houwer troont boven zijn drumstel uit en is de beweeglijke evenknie van Sanchez. Verdomde stevige set voor een gelegenheidsband. Klasse ! Chapeau voor de mannen.

Jawel, een vrijdag met een haast zaterdagse bezetting, het mag een première heten.
Blueslovers laten zich niet om de tuin leiden door lukrake weersvoorspellingen. Weer of geen weer, de wei op staat op menige vlag en banier. En bovendien blijken de hedendaagse Pienen de bal volledig mis te hebben geslagen. Vrijdag, een ganse dag regen ! Poeha, we hebben geen druppel gezien.

Howlin Bill & his Blues Circus(B)Bruno De Bruxelles(B)Harmony Two Tones(B/NL)Vidar Busk & His True Believers (Norway)Virus B23(B)Bjorn Berge(Norway)Hillbilly Voodoo(USA)Nathan & the Zydeco Cha Chas(USA) Marshall Chapman & the Love Slaves(USA)Billy Price Band (USA)Dave Edmunds(GB)Soul Spirit(B)Richard Johnston (USA)Red Rivers(Australia)Sharie Williams & the Wiseguys(USA) TeddyMorgan& the Pistolas(USA)The Blasters(USA) Solomon Burke(USA)

Zaterdag opende Virus B-23, de nieuwe formatie rond Steven De Bruyn en Jan Ieven, met hun beatnik-blue-jazz-swing. Net op tijd, want de anti-virus potion was al rondgedeeld en B-23 was aldus geen lang leven beschoren. Bjorn Berge kwam ons zijn vers gekweekte muscles showcasen en Dave Edmunds spetterde vanaf het podium een schitterend overzicht van zijn carrière als Love Sculpture, Rockpile en Dave Edmunds Band.

Zondag was Richard Johnston de revelatie ’s namiddags en de echte afsluiters waren The Blasters. Voor de anderen was dat Solomon Burke.

ZATERDAG 18 JULI 2009 - DAG 2

Steve Winwood, Joe Bonamassa, Eli 'Paperboy' Reed and The True Lovers, Rod Piazza & The Mighty Flyers, Hokie Joint, The Shiner Twins, Dave Arcari

Onder een blauwe hemel schreiden we door de poort van bluesheaven in de Deusterstraat. De tijdelijke bevolking is al vrij talrijk aan het opdagen. De meesten willen blijkbaar zoveel mogelijk meetronen. Geen kruimels laten vallen. Waar voor ons geld.

DAVE ARCARI (UK)
website
my space
music samples
video
CD review

Deze Britse punkrocker heeft de roots ontdekt via Johnny Cash, aan wie hij, met de band Union Avenue, een soortiment tribute bewees met zijn CD “Now Here’s…”. Dit album coverde songs van de Stones, Billy Idol, Pink Floyd, enz…op zijn ‘Man in Black’s met de boem-pakka, boem-pakka’s en de oooooommmmmhhhhssss om de toonhoogte te zoeken incluis.

Toen ontdekte hij de delta blues, en met de energieke Son House in het achterhoofd, wierp hij zich op de national steelguitar en schraapte daar een aantal delta-trads uit, op zijn Arcari’s ingepeperd. Nu staat hij voor ons op het podium van BRBF. Hij is zo fier en blij dat hij niet weet waar eerst te kijken, zijn ogen tasten elk hun’s weegs de tent af. Dave Arcari heeft een merkwaardige picking stijl.

Hij gaat dermate woest tekeer op zijn snaren, dat hij genoodzaakt is zijn fingerpicks vast te plakken met sparadra. Maar voor zijn laatste full-CD heeft hij toch maar een aardige twaalf originals geschreven. En die brengt hij hier ten berde. “The Soul of a Man”, “Red Letter Blues” en “Got Me Electric” zitten helemaal in de delta sfeer met een punk inslag die mijns inziens zestig jaar geleden net zo zouden hebben geklonken. Een goeie opkikker om de dag mee te beginnen. Iedereen is meteen wakker.

THE SHINER TWINS (NL)
website
video
CD review

Wij, ten huize Rootsville, hebben het voorspeld dat ze hier dit jaar zouden ten tonele gevoerd worden. En terecht. Mochten wij hen al enigszins ten hemel hebben geprezen naar aanleiding van hun tournée met Harry Bodine en hun eerste CD “All in Store”, met hun tweede album “Southern Belles” was het de hoofdvogel die ze neerhaalden.

We sprongen zo enthousiast en naarstig op het kleinood, dat zowel onze Swa als ikzelf in de pen waren gekropen om dit kleinood meteen wereldkundig te maken, zonder het van mekaar te weten. Zodoende verschenen er tezelfdertijd twee recensies in deze electronische kronieken, die nagenoeg dezelfde lovende toon in hielden. Dat zegt genoeg. Nieuw is dat Jody Van Ooijen nu de drums bedient. Roel Spanjers op de B3 Hammond maakt de sound nog voller, hij is trouwens ook op de plaat aanwezig. Jack Hustinx en Richard Van Bergen halen alles uit de kast, en dat is hun kracht, niet aarzelen, alles geven. Ook Dick Wagensfeld haalt er alles uit, tot en met zijn tuba voor “Be Ready”. En of we er klaar voor waren.

The Shiners stonden te vroeg geprogrammeerd, vond ik en duizenden anderen. Maar zoals zoublijken tijdens deze schitterende kwart eeuw editie, stond iedereen te vroeg op programma. Helaas zijn de avonden te kort om iedereen op prime time te laten spelen.

HOKIE JOINT (UK)
my space
CD review

Zanger Jojo Burgess lijkt op de Mick Jagger van veertig jaar geleden, nog ongedwongen met de micro staanders zwaaiend en zingend of zijn leven ervan af hangt.

Nummers zoals “The Way It Goes …Sometimes” met die Red Devils-achtige drive en de stomp van “Mr Jones” zitten er boon op. De rhythm-section, Fergie Fulton en Stephen Cutmore liggen aan de basis van deze stevige sound. Dat Hokie Joint hier op hun tweede levensjaar al kunnen staan, bewijst hun kunne en potentiëel. Blijkbaar waren niet alleen wij bij Rootsville onder de indruk van hun kunnen.

Jojo en gitarist Joel Fisk zijn de youngsters van de gang, en men kan zich afvragen waar ze het verdomd uitwringen. Giles King leverde reeds harmonicawerk aan Ian Siegal en de boven reeds genoemde sectie heeft de Britse blues- en pubrock scène veelvuldig ten dienste gestaan en overleefd. Dit is een band om in het oog te houden. Een onverwoestbare, indrukwekkende set hebben ze hier neergezet en ik hoop ze volgend seizoen nog dikwijls aan het werk te kunnen zien.

De eerste massale staande ovatie van deze Peer. En zeer waarschijnlijk dé revelatie van dit jaar.

ROD PIAZZA & THR MIGHTY FLYERS (US)
website
my space
CD review

Net als BRBF heeft Rod Piazza hier zijn vijfentwintigste te vieren. Niet jaar of editie maar zijn vijfentwintigste album. Hij ging er dus bijzonder gemotiveerd tegenaan.

The Mighty Flyers waren in 1986, de tweede Peer Blues editie, reeds te gast op dit podium, bevestigden zich en mochten in de loop der jaren nog verschillende keren terugkomen. Rod is getaand in de blues, evenals zijn vrouwtje Honey. Ze weet echter aardig de knagende jaren te camoufleren en om te bewijzen dat deze eeuwige jeugd niet alleen van kosmetische aard is, vergast ze ons op een wervelende piano-boogie, enkel begeleid door drummer Dave Kilda. Om U tegen te zeggen.

Ook Rod was in supervorm en er was geen greintje van vervelende routine te bespeuren na veertig jaar van toeren langs ’s werelds podia. Men zal niet ontkennen dat Kirk Fletcher een injectie vers bloed toediende. Hij verving vaste gitarist Henry Carvajal die onlangs door ziekte geveld werd. Kirk is ondertussen uitgegroeid tot een graag geziene en gegeerde sessie-muzikant, zowel live als in de studio.

Schitterende set. Weerom klettert er een ovatie over Peer, van een dankbaar publiek voor zoveel inzet.

LISA HALEY & THE ZYDEKATS (US)
website
my space
video
CD review
spotlight

De tweede vrouwelijke artieste van deze editie, maar tevens de laatste. Lisa heeft, om het feestelijke karakter van deze vijfentwintigste wat op te luisteren een letterlijk schitterend blauwe soirée-kleed aangetrokken, met een split tot ver boven de knie. Het oog wil ook wat, zal ze gedacht hebben.

Ofschoon  ze onderhand al de nieuwe ‘Queen of Zydeco’ gekroond werd, wisselt ze haar set regelmatig af met andere vormen van roots music, zoals blues en country. Daarbij speelt haar onafscheidelijke fiddle ‘Louie’ een belangrijke, centrale rol. Ze zingt ijzersterk en weet met haar présence tienduizend toeschouwers in de ban te houden. Aan de drums vinden we Maria Martinez die de hele zwik in kadans houdt. Skip Edwards, een oudgediende van onder andere The Flying Burrito Brothers, Poco, Flaco Jimenez, enz…speelt accordion vanonder zijn witzilveren manen.

The Zydekatsflyers heffen het zydeco -idioom een schap hoger. En met brio.
Prachtige set.

JOE BONAMASSA (US)
website
my space
video
CD review

Bonamassa kwam afgeborsteld en stijf gestreken het publiek deelachtig maken van zijn gitaarkunstjes. Zijn halflange haren met scheidingslijntje in het midden komen recht uit een comic strip.

Hoewel de man dus echt wel een goede gitarist is, mist hij duidelijk een portie inventiviteit. Na een drietal nummers ging het enigszins vervelen. Joe speelt voor zichzelf en gaat daar zodanig in op dat hij zijn publiek haast vergeet. Diegenen die hem zagen als gitaar-instructeur werden op hun wenken bediend. Bij alle anderen waren de meningen niet onverdeeld. En pop-artiest capsones tentoon spreiden als bluesman, zijn dingen die bij mij not done en volslagen ouderwets zijn. Zijn naam mocht niet boven zijn hoofd hangen en de fotografen moesten na het tweede nummer inpakken en wegwezen vanuitfrontstage.

Technisch echter is de man haast aan de perfectie toe. Maar dat alleen maakt nog geen groot entertainer. Een mooie leerrijke live-clinic van Joe Bonamassa, zullen we maar zeggen.  

STEVE WINWOOD (UK)
website
my space
video

We waren geneigd hem terug Stevie te noemen, zoals veertig jaar geleden, toen hij als jonge twintiger deel uitmaakte van de Spencer Davis Group. Niet dat hij er nog even jong uitziet, maar hij heeft nog steeds even weinig streken aan zijn lijf als toen. Winwood zette de show in met een funky getint “I’m a Man”, een zeer toepasselijke titel, want ijzersterk zou zijn set gaan blijken te zijn, die ons rondleidde door vier decades van onverwoestbare songs beginnende bij de Spencer Davis Group, via Traffic I, Blind Faith, Traffic II en Steve Winwood solo, en terug in omgekeerde richting naar af. Parels als “Valerie”, “Higher Love”.  Zijn stem klinkt nog net als vroeger en lijkt nog maar amper door de jaren beroerd.

De bezetting van de band leek op die van Traffic II, met funky toets waar nodig. De zwarte percussionist, Karl Vanden Bossche is de rode draad bij dit gegeven. Steve Winwood speelt zowel orgel en piano als gitaar. In "Can't Find My Way Home"  klinkt hij nog net als ten tijde van Blind Faith, en toch zijn het geen exacte doorslagen van het origineel, die hij brengt, maar fijn bewerkte en gearrangeerde interpretaties. Hit na hit. Als eerste bisnummer weerklinkt “Dear Mr Fantasy”, gevolgd door “Gimme Some Lovin” en “Keep on Running”.

En dat laatste wensen we Steve Winwood van harte toe.
Geen blues, ach wat. Is Bonamassa dat dan wel ?    

The Blue Chevy's(B)Kingsnakes(NL)The Bluebirds (SWE)Billy Bacon & The Forbidden Pigs(USA)Blues Beat Session with DJ Alex Van Loy(SP)The Strikes(NL)Hot Boogie Chillun (GER)Roland Van Campenhout(B)Richard Johnston(USA)Lil' Ed & The Blues Imperials(USA)Sonny Landreth(USA)Southern Culture On The Skids (USA)Bonnie Raitt(USA)Blues Beat Session with DJ Alex Van Loy(SP)Durango(B)Lightnin' Moe(DK)Ian Siegal Band(UK)Imperial Crowns(USA)Sharon Jones & The Dap Kings(USA) Tony Joe White (USA)Gary U.S. Bonds(USA) Ray Davis(UK)

Ik ben blijkbaar niet de enige waarop Richard Johnston vorig jaar indruk heeft gemaakt, want hij staat hier terug in een betere pool position. Verder op zaterdag twee van mijn slide-kampioenen, Sonny Landreth en Bonnie Raitt.

Zondag krijgen we voor de eerste keer Ian Siegal te zien en te horen. The Imperial Crowns rocken een eind weg, maar voor ons blijven de hoogtepunten Tony Joe White in een zo goed als unplugged outfit, en onze held uit de sixties, Ray Davies, a well respected man. De polemiek over wat is blues en wat niet, leg ik graag naast mij neer met een dergelijk talent op het podium.

ZONDAG 19 JULI 2009 - DAG 3

Jeff Beck, Southside Johnny & The Asbury Jukes, John Mayall and The New Band, The Derek Trucks Band, Roger McGuinn, Boo Boo Davis, Lightnin’ Guy and The Mighty Gators

LIGHTNIN' GUY AND THE MIGHTY GATORS (B)
website
my space
CD review

Wat gisteren voor Hokie Joint geldde, geldde vandaag voor The Mighty Gators. Nog maar twee jaar operatief als dusdanig en reeds op de planken van BRBF. En qua revelatie op dit, zelfs internationaal, belangrijke bluespodium, kan dit ook tellen. We zitten hier ondertussen in Cognac voor het bluesgebeuren, en de ‘good vibes’ en het prachtprogramma zijn al tot hier doorgedrongen. Guy en zijn kompanen konden hun geluk niet op, en met rede. Ze hebben vandaag geschiedenis geschreven. En wij zijn ook zeer in onze nopjes met hun succes, we hadden het voorgevoeld en het is gebeurd. Onze flair bedriegt ons nog niet.

Lightnin’ Guy werpt vanaf het eerste nummer alles in de ring. Ze hebben het begrepen dat een gewaarschuwd publiek als dat van BRBF niet wacht tot het einde om de waarde van een band te beoordelen. En ze scoren. En dat evengoed met eigen originele nummers als met hun zorgvuldig geselecteerde en bewerkte covers. Het afwisselend soleren tussen Guy en Arne Demets is bijzonder goed uitgekiend. De versterking van de band met pianist Dominique Vantomme is vooral voor grote podia een geslaagde zet en de nieuwe bassist is reeds helemaal ingewerkt. En last but not least is onze Thierry Stievenart nog steeds de geheide basis en toeverlaat. Quel batteur.

Lightnin’ vloogt en cirkelde over het grote podium, verkondigde het van de daken : Laissez les bon temps rouler !!!! Dat zullen we zeker. Een gulden aftrap van een bijzondere ‘Dag des Heeren’. Trippel hoera voor de Gators.

BOO BOO DAVIS (US)
website
my space
CD review

Toen ik nog klein en lief was noemde ik alles wat enigszins op een hond geleek, een boeboe, naar analogie van hun geblaf. En hoe groot het exemplaar ook was, ik was nooit bang van ze, met als resultaat dat ik nooit ofte nimmer ben gebeten door één van hen. Toen ik  BooBoo zo zag zitten, kwamen meteen deze prille herinneringen in mij opborrelen. Vanwege zijn krullende lokken die onder zijn hoed vandaan komen als de hangende oortjes van een Puppie. Vanop zijn stoel begroette hij ons met een onverholen Louisiaans gewauwel eindigend met “Good Mornin’ Day !!!”

Met zijn Europese toercompanen Jan Mittendorp (gitaar) en John Gerritse (drums) pleegden ze hier een gave juke-joint set zoals het een discipel van deep south betaamd. Een stuk beter dan vorige keer mag ik wel zeggen. En tussen elk nummer begroette hij ons opnieuw, en de dag : “Good Moooorniiin’ Daaaayyy !!!!”

ROGER McGUINN (US)
website
video

Oh, nostalgie. Roger McGuinn katapulteert ons veertig jaar terug in de tijd, toen er nog hippies over deze aardbol zwierven en toen LSD nog vrij verhandeld werd als zijnde een kalmeermiddel voor overstresste studenten. “My Backpages” van Dylan was daarom een goed gekozen nummer om mee te beginnen.

Een akoestische Martin D-45 was zijn wapen voor de eerste helft van zijn set. Voor de tweede helft haalde hij zijn befaamde Rickenbacker 12 string uit. “Mr Spaceman, The Ballad of an Easy Rider, Look Ma I’m Only Bleeding, All I Really Wanna Do, Turn Turn Turn, If You Wanna Be a Rock & Roll Star, Mr Tambourine Man.” Zoals ik al zei : nostalgie. Heeft die man in al die tijd die er ondertussen verlopen is, niets anders uitgewroten ? Een vraag die men kan stellen.

Eén bluesnummer : “St James Infirmary”, en eigenlijk is dat geeneens een bluesnummer. De akoestische artiest die vóór ons op het podium stond, had het enorme geluk Roger McGuinn te heten. Na zijn set mochten de aangerukte plantenbakken terug naar de refter backstage.

THE DEREK TRUCKS BAND (US)
website
my space
video
CD review

A guitarists guitarist, zoals dat heet wanneer een innovator van dat instrument de kop opsteekt. Derek is nu net dertig en speelt gitaar van zijn twaalfde. Van als dat leeftijdsgewijze kon en mocht was hij lid van de Allman Brothers Band, ofschoon hij daarvoor reeds geruime tijd met hen toerde, onder voogdij van zijn nonkel Butch Trucks, sinds her drummer van de AB-Band.

Derek speelt slide-gitaar en is daar doodgewoon een meester in. Hij speelt horizontaal zo snel of sneller dan enig ander gitarist, en stopt feilloos in pitch net boven de noot die hij beoogt. Niemand doet hem dat na, geen Cooder, geen Landreth. Bovendien weet Trucks, ondanks zijn virtuositeit, want dat is in dergelijke omstandigheden dikwijls het eikele punt, een boeiende set op te bouwen. Dat heeft deels te maken met zanger Mike Mattison, die met zijn soulvolle stem, Derek’s composities van de nodige kleur voorziet, waarbij hijzelf er keurig over waakt dat zijn gitaarwerk tot het einde boeiend en gespeend blijft van oeverloos gedram.

Een groots artiest die ondanks zijn status van unicum, met beide voeten op de grond staat. Wij kunnen het weten, we hebben met hem geklapt. Weldra in deze kolommen te lezen.

JOHN MAYALL (UK)
website
my space
video

Nog een icoon van de jaren zestig. Veertig jaar metier lijkt wel een vereiste te zijn geweest voor een deel van de geselecteerde artiesten, dit jaar op Peer. Alleen zien we Mayall nog wel eens meer hier in de Lage Landen bij ’t Zeitje. En als hij blijft presteren zoals hij dat hier op Peer deed, mag hij dat blijven doen.

Zijn nieuwe band heeft niets meer hoeven te leren. Stuk voor stuk geheide muzikanten, die weten wat van hen verwacht wordt. Hij weet ze steeds weer te vinden, onze Mayall, al van het begin van zijn carrière. Net na de laatste ijstijd was dat. Hij bracht ons een uitgekiende mélange van zijn repertorium aller tijden, en mij bleef vooral “Parchman Farm” van J.B. Lenoir bij. Rocky Athas is zijn nieuwe gitarist, en eerlijk gezegd, wij hebben deze man hier ook voor het eerst aan het werk gehoord.

Hij oogstte heel wat bijval, en dat was niet alleen vanwege zijn titel, oude rot in het vak, zeker weten. Metier is het codewoord van Mayall. En als we daarom voor de honderdenéénste keer naar zijn generieksong en harmonica-exploot “Room to Move” mochten luisteren, zal ons worst wezen.

SOUTHSIDE JOHNNY & THE ASBURY JUKES (US)
website
my space
CD review Grapefruit Moon
CD review Hearts Of Stone Live (2009)

Holy shit. Zijn ze dan hun spreekwoordelijke wilde haren verloren, aan kracht hebben ze nog geen millimeter ingeboet. Deze Asbury Jukes Gang deelden destijds het beruchte gelijknamige park met Springsteen’s E-Street Band. Zij bleven echter het pad der underdogs bewandelen waar Springsteen verkoos iets uitgebreider in de kijker te lopen. Vandaag was Johnny aka Uncle South in supervorm, vanwege een “ik kom hier al niet te dikwijls op het Europese vasteland, ‘k zal hier eens vandeeg mijn best doen” –instelling. En of !!! Van bij het eerste nummer “Pick Up My Heart” was het al plat in de roos. Vollen bak raak. Hij heeft het nog.

De negen man sterke Asbury Jukes vlogen erin, afwisselend solerend en op een wenk van Johnny naar de centrale micro toestappend. Vier blazers rijk, nog steeds, zelfs in huidige crisistijden, Johnny soigneert zijn publiek. Geen besparingen op kwaliteit is zijn leuze. Zowel de up tempo rockers als de één steense tearjerkers waren een lust voor het oor. “Heart Of Stone” van Jagger/Richards klonk alsof het van hemzelf is. En eigenlijk heeft hij dat nummer een beetje heruitgevonden destijds. Een fantastisch “This Time Baby’s Gone For Good” en “I Played the Fool” voerden ons mee naar zijn biotoop, het Asbury Park. “Can I Get a Witness” zong hij, hoewel hij er duizenden had hier op de wei. John eindigde in absolute schoonheid met “Dancing with My Baby”.

Voor mij, en zo’n elfduizendnegenhonderdnegenennegentig en half anderen, was dit de feitelijke afsluiter van deze mooie zondag. Uncle South did it again, after all this years.

JEFF BECK (UK)
website
video

Jeff Beck is voorzeker een méér dan begenadigd gitarist, maar zijn set aanpassen aan een bepaald publiek, is niet meteen zijn specialiteit hebben wij nu wel begrepen. Nochtans, het had gekund !! Hij begon veelbelovend met zijn messcherpe versie van “Superstitious” uit het album “Truth”.

En was hij blijven putten uit dit album en uit “Beck-Ola” hadden we op dezelfde golflengte gezeten. Maar dan had hij een soort van Rod Stewart moeten inhuren en zijn klasse bassiste Tal Wilkenfeld moeten thuis laten. Beck gaf ons in de plaats een lezing uit zijn kosmische jazz albums, die weliswaar muzikaal technische hoogstandjes zijn, maar op een blues festival eerder ‘paarlen voor de zwijnen’ plegen te worden.

Euhh… nothing personal collega’s festivalbelevers. Ongelukkige uitdrukking mijnentwege.

Majorettenbottekes en carnavalsvest ten spijt dus, met dit deel van zijn ouevre kon Jeff Beck de menigte niet echt bekoren. In andere omstandigheden wil ik hem dan weer wél uitgebreid beluisteren. Maar hier en nu stonden mijn hoofd en vooral mijn moede leden er niet naar.

Rusty Roots(B)Guitar Ray & The Rhythm Dukes(NL)Swamptones(Ger)The Electric Kings(B)Blues Lee(B)Little Jenny & The Blue Beans(Swe)Guy Davis(USA)The Bottle Rockets (USA) Royal Crown Revue(USA)ColinJames(Can)Admiral Freebee (B) LosLobos(USA) TheStrikes(NL) Nublues (UK) AshGrunwald(Aus)EllisHooks(USA)Rockbottom James & The Detonators (Aus)Ian Siegal Band(UK)The Wild Magnolias(USA)Daniel Lanois(Can)

Rusty Roots speelt een thuismatch op vrijdagavond en wint verdiend. The Electric Kings spelen dezelfde avond hun voorlopig definitieve zwanenzang. Guy Davis nagelt menigeen aan de grasmat met zijn akoestische set en na Colin James verrast Admiral Freebee vriend en vijand met een show met hoog Crazy Horse gehalte. Los Lobos sluiten de zaterdag af. Op zondag was Nublues de stok in het kippenhok met hun moderne, met rap doorregen, blues.

De toekomst van de blues. Ian Siegal is ook terug en is voor velen de enige ware afsluiter van deze editie. In de afterparty krijgen we nog een burleske vertoning van de Gilles de Binche de New Orleans, the Wild Magnolias genoemd en een matte Daniël Lanois die zoveel show bracht als thuis in zijn studio achter zijn mixpanel.

MAANDAG 20 JULI 2009 - DAG 4

John Fogerty - James Hunter

JAMES HUNTER (UK)
website
my space
video

Een magistrale James Hunter mocht de poorten opengooien op maandag, en dat deed hij op een schitterende manier, met een stevige no-nonsense set. Op zijn welbekende manier mixt hij rock, blues, soul en ska in zijn James-blender, en wat er uit komt is pure en entertainende Hunter-sound. Straight in your face. Hij bezit een zangtalent dat zowat alle genres aankan en, hoewel hij niet een echte soulstem heeft, is hij een echte soulman. Vergelijkingen met Sam Cooke zijn echt niet te hoog gegrepen.

Hij kwam zeer sterk uit de coulissen vandaan met “Don’t Do Me No Favours” uit zijn laatste CD. Na mekaar kwamen zijn dametjes opzetten. De gevoelige song “Jacqueline” en het reggae-getinte “Carina”. Hij heeft het uitzonderlijke geluk tegelijk een zeer goed zanger te zijn en ook nog meer dan verdienstelijk gitaar te kunnen spelen. En tegelijk met deze permanente eigenschappen, slaagde hij er nog in een kozakkendans uit te voeren al zingende en gitaar spelende.
Een waardige support act voor Fogerty. Hoewel deze term in dit geval ietwat denigrerend overkomt. Morgen zien we hem weer op het openingsconcert van Cognac Blues Passions.

JOHN FOGERTY (US)
website
my space
video

Ik kan hier nog maar weinig aan toevoegen. Dit concert was groots van het begin tot het einde. Het is verbazingwekkend wat deze man allemaal heeft bijeengeschreven. En niet zomaar niemendalletjes, maar stuk voor stuk hits. Wie dus zegt : “Het is makkelijk scoren, als je alleen je beste nummers speelt” kan misschien een beetje gelijk hebben, maar in het geval van John Fogerty gaat deze ballon niet op, want de man heeft niets anders dan hits. “Green River”, “Bad Moon Rising”, “Fortunate Son”, “Who’ll Stop the Rain”, “Proud Mary”…..een schier eindeloze reeks van dijken van songs, door de jaren meezingers geworden. Op sommige ogenblikken leek de wei van Peer wel één groot karaoke gebeuren, met een kleine dertienduizend mensen die de songs aanhieven vanals Fogerty de drie eerste noten op zijn gitaar had gespeeld. Alle soorten van mensen bovendien, Fogerty spreekt zowel oude hippies als jonge yuppies aan, en ieder die daar tussenin zit.

John leek ook amper aangetast door de tand des tijds. Geen onesthetische rimpels of dubbele kinnen. Musiceren houdt een mens jong en levendig, daar ben ik ondertussen van overtuigd.

Een memorabel concert dat menigeen lang, zoniet eeuwig zal bij blijven. Dertien duizend toeschouwers liegen er niet om. En niet één keer heb ik gehoord “…mmmwwwheeeii….eigenlijk had ik er toch nog iets anders van verwacht…..”.In dit geval waren er geen twijfelaars.

Dr. Blue Beat(B)JulianSas Band(NL)James Hunter (UK)Irma Thomas (USA)Fried Bourbon(B)Michael Messer & The Second Mind Band(UK)Good Time Charlie(Nor)Blunk!(B)Matt Schofield Trio(UK)Susan Tedeschi(USA)Bettye LaVette(USA)Gary Moore(N.IRL)Cuban Heels(NL)Brother Yusef(USA)B.B. & The Blues Shacks(D)Nick Moss & The Flip Tops(USA)Guy Forsyth(USA)Barrence Whitfield & The Seatsniffers(USA/B)The Fabulous Thunderbirds(USA)The Neville Brothers(USA)

De zaterdag wordt plechtig geopend door Fried Bourbon. Michael Messer & The Second Mind is tegelijk traditioneel en progressief door de combinatie delta-blues op slide-gitaar en een deejee die er samples van opnamen van Robert Johnson doorheen gooit. Maar de show wordt gestolen door twee vrouwen, Susan Tedeschi enerzijds met haar guitar-based blues en Bettye LaVette die met haar stem het tentzeil haast laat scheuren.

Afsluiter Gary Moore is een parodie van zichzelf. Zondagnamiddag oogst Brother Yusef een hoop success en verkoopt zowaar een pallet CD’s. Nick Moss en Guy Forsyth vullen de verwachtingen in, maar de tops of the bill, The Fabulous Thunderbirds en The Neville Brothers kunnen dit niet.